Αστέρι/Πεφταστέρι

Τι είναι αστέρι

Με δυο λέξεις θα λέγαμε ότι πρόκειται για ουράνια σώματα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ήλιοι άλλων ηλιακών συστημάτων, κάποια από τα οποία, μάλιστα, μπορεί να βρίσκονται πάρα πολύ μακριά.
Επομένως, αφού είναι ήλιοι, είναι αυτόφωτα σώματα, δηλαδή ακτινοβολούν από μόνα τους φως το οποίο ταξιδεύει εκατομμύρια έτη φωτός για να φτάσει μέχρι τα μάτια μας.

Κάποια αστέρια μάλιστα βρίσκονται τόσο μακριά, που ενδεχομένως δεν υπάρχουν πια, αλλά τα βλέπουμε γιατί το φως αργεί πολύ να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει.

Βέβαια κάποια από τα αστέρια που βλέπουμε στο ουράνιο στερέωμα είναι κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Και λέμε κάποιοι γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε όλους με γυμνό μάτι, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω μεγέθους, είτε και τα δύο.Φυσικά οι πλανήτες αυτοί, όπως κι η Γη, δεν είναι αυτόφωτα σώματα, αλλά ετερόφωτα, δηλαδή αντανακλούν φως που τους παρέχει ο ήλιος. Παρόλα αυτά τους βλέπουμε αρκετά φωτεινούς επειδή βρίσκονται κοντά μας.

Τι είναι πεφταστέρι

Σε αντίθεση με τα αστέρια, που όπως είδαμε πιο πάνω είναι ολόκληροι πλανήτες ή ακόμη χειρότερα ολόκληροι ήλιοι, τα πεφταστέρια, από την άλλη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Η επίσημη ονομασία τους είναι διάττοντες αστέρες και στην πραγματικότητα είναι φλεγόμενα θραύσματα κομητών με μέγεθος χαλικιού!Τα μικρά αυτά θραύσματα όταν διαπεράσουν την γήινη ατμόσφαιρα, κινούνται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που παίρνουν φωτιά λόγω τριβής και βγάζουν τόσο μεγάλη λάμψη που για μερικά δευτερόλεπτα είναι ορατά μέχρι την επιφάνεια τη Γης.
















https://coolweb.gr/asteria-peftasteria-ti-einai-diafores/

Supernova

Όρος υπερκαινοφανείς αστέρες ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων κατά τις οποίες παράγουν εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα, (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητά τους στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες.

Τρόποι δημιουργίας Επεξεργασία

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι για αυτή την κατάληξη: είτε όταν ένας αστέρας μεγάλης μάζας παύει να παράγει ενέργεια στον πυρήνα του, οπότε και καταρρέει κάτω από τη δύναμη της ίδιας του της βαρύτητας(περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ib και Τύπου II), είτε όταν ένας λευκός νάνος, ήδη συρρικνωμένος και παγωμένος αστέρας, που απορροφά το υλικό (τη μάζα) από ένα συνοδό αστέρα όταν φτάσει στο κρίσιμο όριο απορρόφησης μάζας, το λεγόμενο Όριο Τσαντρασεκάρ (Chandrasekhar), οπότε και θα υποστεί ομοίως θερμοπυρηνική έκρηξη καταρρέοντας κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ia). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η θερμοπυρηνική έκρηξη εκτινάσσει μεγάλο μέρος του αστρικού υλικού με μεγάλη δύναμη και ταχύτητα που υπερβαίνει τα 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ή τα 10,8 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα), προς όλες τις κατευθύνσεις. Θεωρείται μάλιστα ότι η λάμψη τέτοιων εκρήξεων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή ολόκληρου του γαλαξία.

Η δημιουργία των άστρων

Tα άστρα δημιουργούνται μέσα σε τεράστια νέφη αερίου και σκόνης που λέγονται νεφελώματα και που βρίσκονται στους γαλαξίες. Το υλικό των νεφελωμάτων αποτελείται κατά κύριο λόγο από υδρογόνο, ήλιο και σκόνη (συνθετότερα μόρια). Οι διαστάσεις τους είναι πάρα πολύ μεγαλύτερες από το ηλιακό μας σύστημα αλλά η πυκνότητά τους πολύ χαμηλή. Αυτά τα νέφη λόγω της πολύ μεγάλης μάζας τους έχουν κάποια βαρύτητα η οποία όμως, λόγω της χαμηλής πυκνότητας, δεν είναι ικανή να υπερνικήσει τις θερμικές κινήσεις των μορίων και να προκαλέσει τη βαρυτική συστολή και συμπύκνωση. Στην αρχή υπάρχει στο διάστημα μόνο ένα τεράστιο σκοτεινό νέφος αερίων και σκόνης, δηλαδή ένα νεφέλωμα. Για να αρχίσει η συστολή του απαιτείται ένας αρχικός μηχανισμός συμπίεσης. Υπάρχουν τρεις τέτοιοι μηχανισμοί για να ξεκινήσουν την αρχική συμπύκνωση.
Ο πρώτος είναι όταν δύο ή περισσότερα νέφη συγκρούονται μεταξύ τους. Τότε, λόγω της σύγκρουσης τα νέφη συμπιέζονται και η πυκνότητά τους αυξάνει.
Ο δεύτερος τρόπος είναι όταν κοντά σε κάποιο ή κάποια νέφη γίνεται έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Οι σουπερνόβα είναι τεράστιες εκρήξεις αστεριών που βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Σε μία τέτοια έκρηξη το μεγαλύτερο μέρος ενός αστεριού (ή και ολόκληρο το άστρο) διαλύεται και η ύλη του εκσφενδονίζεται βίαια στο διάστημα. Το ωστικό κύμα αυτής της έκρηξης συμπιέζει τα γειτονικά νέφη και δίνει το έναυσμα για τη βαρυτική συστολή.
Ο τρίτος τρόπος είναι όταν στην περιοχή των νεφών έχουν ήδη σχηματισθεί νέα μεγάλα άστρα. Αυτά τα άστρα εκπέμπουν τεράστια ποσά ακτινοβολίας, η πίεση της οποίας πάνω στην ύλη των γειτονικών νεφών μπορεί να τα συμπιέσει.
Ο σημαντικότερος όμως τρόπος σχηματισμού αστεριών στο Γαλαξία μας είναι τα "σπειροειδή κύματα πυκνότητας". Αυτά είναι κύματα πίεσης τα οποία ξεκινούν από τον πυρήνα του Γαλαξία και ξετυλίγονται προς τα έξω σπειροειδώς στον δίσκο του γαλαξία. Καθώς αυτά τα κύματα περιφέρονται δια μέσου της μεσοαστρικής ύλης με διαφορετική γωνιακή ταχύτητα από αυτή, συμπιέζουν όσα νέφη συναντούν και προκαλούν τη δημιουργία αστεριών.
Σ’ αυτού του είδους τα κύματα οφείλεται η μορφολογία των σπειροειδών γαλαξιών όπως είναι και ο δικός μας Γαλαξίας.

Πυλώνες της Δημιουργίας

• Διαβάστε σε άλλη γλώσσα
• Παρακολούθηση της σελίδας
• Επεξεργασία

Οι Πυλώνες της Δημιουργίας στο Νεφέλωμα του Αετού.

Ο όρος Πυλώνες της Δημιουργίας (Pillars of Creation) αναφέρεται σε μια φωτογραφία που λήφθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ. Απεικονίζει διαστρικά αέρια και σκόνη στο Νεφέλωμα του Αετού, τα οποία έχουν τη μορφή προβοσκίδας ελέφαντα.^[1] Η φωτογραφία λήφθηκε την 1η Απριλίου του 1995 και είναι μια από τις δέκα καλύτερες φωτογραφίες από το Χαμπλ, σύμφωνα με το Space.com.^[2] Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τους αστρονόμους Τζεφ Χέστερ και Πολ Σκόουεν του Πανεπιστημίου της Αριζόνα.

Οι Πυλώνες της Δημιουργίας δεν υπάρχουν πια. Το 2007, αστρονόμοι ανακοίνωσαν ότι καταστράφηκαν από το εκρηκτικό κύμα ενός υπερκαινοφανή αστέρα πριν από περίπου 6.000 χρόνια.^[3] Λόγω της πεπερασμένης ταχύτητας του φωτός, αυτή τη στιγμή από τη Γη μπορεί να παρατηρηθεί η προσέγγιση του εκρητικού κύματος στους Πυλώνες. Για να γίνει ορατή η πλήρης καταστροφή τους, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια χιλιετία.^[3]

Οι Πυλώνες της Δημιουργίας αποτελούνταν από κρύο μοριακό υδρογόνο και σκόνη, τα οποία διαβρώνονταν από την φωτοεξάτμιση που προκαλούσε η υπεριώδης ακτινοβολίαπου προερχόταν από κοντινά θερμά αστέρια. Ο αριστερός πυλώνας είχε μήκος τεσσάρων ετών φωτός.^[4] Οι προεξοχές των πυλώνων που μοιάζουν με δάχτυλα είχαν μέγεθος μεγαλύτερο από αυτό του Ηλιακού μας συστήματος.

Η φωτογραφία αποτελείται από 32 διαφορετικές εικόνες^[5] οι οποίες έχουν τραβηχτεί από τέσσερις διαφορετικές κάμερες του Χαμπλ.^[6] Το γεγονός ότι στην πάνω δεξιά γωνία της φωτογραφίας λείπει ένα μέρος, οφείλεται στο διαφορετικό τύπο της κάμερας η οποία είναι υπεύθυνη για την περιοχή εκείνη. Συγκεκριμένα, η κάμερα αυτή παρατηρεί μια μεγεθυμένη εκδοχή της συγκεκριμένης περιοχής, επομένως για την τελική εικόνα χρειάστηκε να γίνει σμίκρυνση των φωτογραφιών, με αποτέλεσμα να μην καλύπτουν πλήρως το άνω δεξιό κομμάτι.^[7] Η φωτογραφία δημιουργήθηκε με το φως που εκπέμπεται από τα διαφορετικά χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται το νεφέλωμα. Κάθε στοιχείο εμφανίζεται με διαφορετικό χρώμα στην τελική εικόνα: πράσινο για το υδρογόνο, κόκκινο για το απλά ιονισμένο θείο, και μπλε για το διπλά ιονισμένο οξυγόνο.^[8]

Curiosity

                        Curiosity

Τo Curiosity (στα αγγλικά σημαίνει περιέργεια) είναι ένα ρομποτικό όχημα (ρόβερ) το οποίο εξερευνά τον κρατήρα Γκέιλ στον Άρη, ως μέρος της αποστολής της ΝΑΣΑ Mars Science Laboratory mission (MSL). Το όχημα εκτοξεύθηκε τις 26 Νοεμβρίου 2011 τις 10:02 EST από το ακρωτήριο και προσεδαφίστηκε στήν περιοχή Αιολίς Πάλους, στο κρατήρα Γκέιλ, τις 6 Αυγούστου 2012
Το ρομπότ προσγειώθηκε περίπου 2,4 χιλιόμετρα μακριά από το προκαθορισμένο σημείο, σε μια περιοχή που ονομάστηκε Μπράντμπερι Λάντινγκ,μετά από ταξίδι απόστασης 563 εκατομμυρίων χιλιομέτρων.
   
Οι στόχοι του ρομπότ είναι να ερευνήσει το κλίμα και τη γεωλογία του Άρη, να διαπιστώσει εάν το σημείο το οποίο είχε επιλεγεί στον κρατήρα Γκέιλ προσέφερε ποτέ ευνοϊκές περιβαλλοντολογικές συνθήκες για την ύπαρξη μικροβιακής ζωής, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του νερού και έρευνες για τον αν ο πλανήτης έχει ευνοϊκές συνθήκες για μελλοντική εξερεύνηση από τους ανθρώπους.

        Το Curiosity έχει μέγεθος μικρού αυτοκινήτου, με βάρος 899 κιλά,3 μέτρα μήκος, 2,7 μέτρα πλάτος και 2,2 μέτρα ύψος. Το ρομπότ φέρει επιστημονικό εξοπλισμό με τον οποίο μπορεί να αναλύσει τη χημική σύσταση δειγμάτων που λαμβάνει. Τα όργανα αυτά είναι το φασματόμετρομάζας για την ταυτοποίηση χημικών στοιχείων, ο αέριος χρωματογράφος για τη χημική ανάλυση πετρωμάτων, καθώς και το φασματόμετρο λέιζερ για τη μέτρηση ελαφρών στοιχείων που σχετίζονται με τη ζωή, όπως ο άνθρακας, το οξυγόνο και το άζωτο.
Πηγή : https://el.m.wikipedia.org/wiki/Curiosity



     Σήμερα, σιγά-σιγά εξανεμίζονται οι πιθανότητες ότι είναι ακόμη «ζωντανό» το ρόβερ Opportunity, το οποίο έχει να δώσει σημεία ζωής στον Άρη από τις 10 Ιουνίου 2018, όταν είχε υπάρξει η τελευταία επικοινωνία του με τη Γη.

Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) έχει κάνει έως τώρα περισσότερες από 600 προσπάθειες επικοινωνίας, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση εκ μέρους του ρόβερ, που βρίσκεται εδώ και 15 χρόνια στον «κόκκινο» πλανήτη. Η NASA ανακοίνωσε ότι οι μηχανικοί του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια ξεκίνησαν να μεταδίδουν μια τελείως νέα σειρά εντολών στο ρόβερ, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν να το «ξυπνήσουν».
Πηγή : http://www.kathimerini.gr/1006826/article/epikairothta/episthmh/akarpes-oi-600-prospa8eies-ths-nasa-na-epikoinwnhsei-me-to-rover-opportunity-ston-arh

        Απέτυχε και η τελευταία προσπάθεια της NASA  να επικοινωνήσει με το ρόβερ Opportunity στον Άρη, το οποίο παραμένει σιωπηλό από πέρυσι τον Ιούνιο όταν επλήγη από μία ισχυρή αμμοθύελλα. Μετά από αυτό η Διαστημική Υπηρεσία ανακοίνωσε  ότι θεωρεί και επίσημα πως η αποστολή του έχει λάβει τέλος.
        Μετά το «θάνατο» του Opportunity, στον Άρη έχει μείνει πλέον μόνο ένα λειτουργικό ρόβερ, το Curiosity της NASA. Το 2021 – αν όλα πάνε καλά – θα προστεθούν ένα ακόμη αμερικανικό ρόβερ και το ευρωπαϊκό «Ρόζαλιντ Φράνκλιν». Πρόσφατα στον Άρη έφθασε και το στατικό ρομποτικό εργαστήριο InSight που θα κάνει σεισμικές έρευνες.
Πηγή: https://www.in.gr/2019/02/14/tech/nekro-kirykse-rover-opportunity-nasa/

Βόγιατζερ 2

• Διαβάστε σε άλλη γλώσσα
• Παρακολούθηση της σελίδας
• Επεξεργασία

Ο Βόγιατζερ 2 (Voyager 2, Ταξιδιώτης 2) είναι μία μη επανδρωμένη διαπλανητική διαστημοσυσκευή, που εκτοξεύτηκε στις 20 Αυγούστου 1977, στο πλαίσιο του Προγράμματος Βόγιατζερ για την εξερεύνηση των εξωτερικών πλανητών του ηλιακού μας συστήματος.

Είναι πανομοιότυπος με τον Βόγιατζερ 1, που εκτοξεύτηκε λίγες μέρες αργότερα. Τα δυο σκάφη επισκέφτηκαν τον Δία και τον Κρόνο με διαφορά λίγων μηνών. Ο δίδυμός του πραγματοποίησε ένα κοντινό πέρασμα από τον δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα και στη συνέχεια συνέχισε σε πορεία που τον οδηγούσε έξω από το ηλιακό σύστημα, όμως ο Βόγιατζερ 2 ακολούθησε διαφορετική τροχιά που του επέτρεψε να μείνει στην εκλειπτική κι έτσι να συνεχίσει το ταξίδι του στο ηλιακό σύστημα, εξερευνώντας για πρώτη φορά τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα.

Το Βόγιατζερ 2 θεωρείται η πιο επιτυχημένη διαστημοσυσκευή έως τώρα· επισκέφθηκε τέσσερις πλανήτες, δύο από τους οποίους εξερευνήθηκαν για πρώτη -και τελευταία μέχρι σήμερα- φορά, και πολλούς από τους δορυφόρους τους, μελετώντας τους με μια πληθώρα οργάνων και επεκτείνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τις γνώσεις μας για την περιοχή αυτή του ηλιακού μας συστήματος. Ανακάλυψε δακτυλίους, δορυφόρους, ηφαιστειότητα σε παγωμένα φεγγάρια, κι έναν πιθανό υπόγειο ωκεανό στην Ευρώπη, δορυφόρο του Δία. Οι αντιλήψεις για το σχηματισμό, τη δομή και τη δυναμική του ηλιακού συστήματος άλλαξαν ριζικά μετά από το ταξίδι του, που εκμεταλλεύτηκε μια σπάνια γεωμετρική διάταξη των εξωτερικών πλανητών που συμβαίνει κάθε 176 χρόνια και δίνει τη δυνατότητα ενός γρήγορου ταξιδιού από τον ένα στον άλλο με τη χρήση βαρυτικής προώθησης.

Σε απόσταση 120 α.μ. (1,8×10¹⁰ χλμ.) από τον Ήλιο και κινούμενο με ταχύτητα 55.230 χλμ/ώρα, το Βόγιατζερ 2 είναι η τέταρτη διαστημοσυσκευή που ανέπτυξε την απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής για να εγκαταλείψει το ηλιακό σύστημα.Στις 5 Νοεμβρίου 2018 το σκάφος εγκατέλειψε την ηλιόσφαιρα και έγινε το δεύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα που εισήλθε σε διαστρικό χώρο, παρέχοντας τις πρώτες άμεσες μετρήσεις της πυκνότητας και της θερμοκρασίας του διαστρικού πλάσματος.

Βόγιατζερ 1

• Διαβάστε σε άλλη γλώσσα
• Παρακολούθηση της σελίδας
• Επεξεργασία

To Βόγιατζερ 1 είναι ένα μη επανδρωμένο διαπλανητικό διαστημόπλοιο που εκτοξεύτηκε 16 ημέρες μετά το Βόγιατζερ 2, στις 5 Σεπτεμβρίου 1977, από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ με προωθητικό σύστημα τον πύραυλο-φορέα Τιτάν IIIE-Κένταυρο. Η διαστημική του τροχιά ήταν έτσι προγραμματισμένη ώστε να πλησιάσει στον Ουρανό πολύ νωρίτερα από το δίδυμο Βόγιατζερ 2. Αρχικά το Βόγιατζερ 1 έφερε τον κωδικό Μάρινερ 11 και προοριζόταν να ενταχθεί στα πλαίσια του προγράμματος Μάρινερ. Στις 12 Σεπτεμβρίου 2013 η NASAανακοίνωσε ότι το Βόγιατζερ 1 είναι επισήμως το πρώτο ανθρώπινο κατασκεύασμα που φτάνει στο διαστρικό χώρο. Η είσοδος στο διαστρικό χώρο έγινε στις 25 Αυγούστου του 2012, όπως προέκυψε από την ανάλυση της πυκνότητας του πλάσματος.

Πού βρίσκεται σήμεραΕπεξεργασία

Τον Μάρτιο του 2019 το Βόγιατζερ 1 απείχε από τη Γη περίπου 21,7 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα ή 145 AU όντας το πιο απομακρυσμένο από τη Γη αντικείμενο ανθρώπινης κατασκευής. Η ταχύτητά του είναι περίπου 3,6 AU (ισοδυναμεί με 600 εκατομ. χλμ.) τον χρόνο εν συγκρίσει με τον Ήλιο. Δηλαδή σε σχέση με τον Ήλιο η ταχύτητά του είναι περίπου 17 χλμ. το δευτερόλεπτο. Όπως και το δίδυμό του (Βόγιατζερ 2), το Βόγιατζερ 1 μεταφέρει ένα δίσκο από χρυσάφι με ένα χαιρετισμό προς τα τυχόν νοήμονα όντα που, ίσως συναντήσει κάποτε το σκάφος. Ο δίσκος περιλαμβάνει ήχους, μουσική και 115 εικόνες από τον πλανήτη Γη.

Η αποστολή του Βόγιατζερ 1 εκτιμάται πώς θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2020 όταν πια η γεννήτρια ραδιοϊσοτόπων με την οποία είναι εξοπλισμένο δε θα μπορεί να παράξει αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσει κανένα όργανό του.^[2]