Αστέρι/Πεφταστέρι

Τι είναι αστέρι

Με δυο λέξεις θα λέγαμε ότι πρόκειται για ουράνια σώματα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ήλιοι άλλων ηλιακών συστημάτων, κάποια από τα οποία, μάλιστα, μπορεί να βρίσκονται πάρα πολύ μακριά.
Επομένως, αφού είναι ήλιοι, είναι αυτόφωτα σώματα, δηλαδή ακτινοβολούν από μόνα τους φως το οποίο ταξιδεύει εκατομμύρια έτη φωτός για να φτάσει μέχρι τα μάτια μας.

Κάποια αστέρια μάλιστα βρίσκονται τόσο μακριά, που ενδεχομένως δεν υπάρχουν πια, αλλά τα βλέπουμε γιατί το φως αργεί πολύ να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει.

Βέβαια κάποια από τα αστέρια που βλέπουμε στο ουράνιο στερέωμα είναι κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Και λέμε κάποιοι γιατί δεν μπορούμε να τους δούμε όλους με γυμνό μάτι, είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω μεγέθους, είτε και τα δύο.Φυσικά οι πλανήτες αυτοί, όπως κι η Γη, δεν είναι αυτόφωτα σώματα, αλλά ετερόφωτα, δηλαδή αντανακλούν φως που τους παρέχει ο ήλιος. Παρόλα αυτά τους βλέπουμε αρκετά φωτεινούς επειδή βρίσκονται κοντά μας.

Τι είναι πεφταστέρι

Σε αντίθεση με τα αστέρια, που όπως είδαμε πιο πάνω είναι ολόκληροι πλανήτες ή ακόμη χειρότερα ολόκληροι ήλιοι, τα πεφταστέρια, από την άλλη, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Η επίσημη ονομασία τους είναι διάττοντες αστέρες και στην πραγματικότητα είναι φλεγόμενα θραύσματα κομητών με μέγεθος χαλικιού!Τα μικρά αυτά θραύσματα όταν διαπεράσουν την γήινη ατμόσφαιρα, κινούνται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που παίρνουν φωτιά λόγω τριβής και βγάζουν τόσο μεγάλη λάμψη που για μερικά δευτερόλεπτα είναι ορατά μέχρι την επιφάνεια τη Γης.
















https://coolweb.gr/asteria-peftasteria-ti-einai-diafores/

Supernova

Όρος υπερκαινοφανείς αστέρες ή σουπερνόβα (supernova) αναφέρεται σε διάφορους τύπους εκρήξεων που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων κατά τις οποίες παράγουν εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από πλάσμα, (ιονισμένη ύλη) και των οποίων η αρχική φωτεινότητά τους στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες.

Τρόποι δημιουργίας Επεξεργασία

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί δρόμοι για αυτή την κατάληξη: είτε όταν ένας αστέρας μεγάλης μάζας παύει να παράγει ενέργεια στον πυρήνα του, οπότε και καταρρέει κάτω από τη δύναμη της ίδιας του της βαρύτητας(περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ib και Τύπου II), είτε όταν ένας λευκός νάνος, ήδη συρρικνωμένος και παγωμένος αστέρας, που απορροφά το υλικό (τη μάζα) από ένα συνοδό αστέρα όταν φτάσει στο κρίσιμο όριο απορρόφησης μάζας, το λεγόμενο Όριο Τσαντρασεκάρ (Chandrasekhar), οπότε και θα υποστεί ομοίως θερμοπυρηνική έκρηξη καταρρέοντας κάτω από τη δύναμη της βαρύτητας (περίπτωση υπερκαινοφανούς Τύπου Ia). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η θερμοπυρηνική έκρηξη εκτινάσσει μεγάλο μέρος του αστρικού υλικού με μεγάλη δύναμη και ταχύτητα που υπερβαίνει τα 3.000 χλμ/δευτερόλεπτο (ή τα 10,8 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα), προς όλες τις κατευθύνσεις. Θεωρείται μάλιστα ότι η λάμψη τέτοιων εκρήξεων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτή ολόκληρου του γαλαξία.

Η δημιουργία των άστρων

Tα άστρα δημιουργούνται μέσα σε τεράστια νέφη αερίου και σκόνης που λέγονται νεφελώματα και που βρίσκονται στους γαλαξίες. Το υλικό των νεφελωμάτων αποτελείται κατά κύριο λόγο από υδρογόνο, ήλιο και σκόνη (συνθετότερα μόρια). Οι διαστάσεις τους είναι πάρα πολύ μεγαλύτερες από το ηλιακό μας σύστημα αλλά η πυκνότητά τους πολύ χαμηλή. Αυτά τα νέφη λόγω της πολύ μεγάλης μάζας τους έχουν κάποια βαρύτητα η οποία όμως, λόγω της χαμηλής πυκνότητας, δεν είναι ικανή να υπερνικήσει τις θερμικές κινήσεις των μορίων και να προκαλέσει τη βαρυτική συστολή και συμπύκνωση. Στην αρχή υπάρχει στο διάστημα μόνο ένα τεράστιο σκοτεινό νέφος αερίων και σκόνης, δηλαδή ένα νεφέλωμα. Για να αρχίσει η συστολή του απαιτείται ένας αρχικός μηχανισμός συμπίεσης. Υπάρχουν τρεις τέτοιοι μηχανισμοί για να ξεκινήσουν την αρχική συμπύκνωση.
Ο πρώτος είναι όταν δύο ή περισσότερα νέφη συγκρούονται μεταξύ τους. Τότε, λόγω της σύγκρουσης τα νέφη συμπιέζονται και η πυκνότητά τους αυξάνει.
Ο δεύτερος τρόπος είναι όταν κοντά σε κάποιο ή κάποια νέφη γίνεται έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Οι σουπερνόβα είναι τεράστιες εκρήξεις αστεριών που βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Σε μία τέτοια έκρηξη το μεγαλύτερο μέρος ενός αστεριού (ή και ολόκληρο το άστρο) διαλύεται και η ύλη του εκσφενδονίζεται βίαια στο διάστημα. Το ωστικό κύμα αυτής της έκρηξης συμπιέζει τα γειτονικά νέφη και δίνει το έναυσμα για τη βαρυτική συστολή.
Ο τρίτος τρόπος είναι όταν στην περιοχή των νεφών έχουν ήδη σχηματισθεί νέα μεγάλα άστρα. Αυτά τα άστρα εκπέμπουν τεράστια ποσά ακτινοβολίας, η πίεση της οποίας πάνω στην ύλη των γειτονικών νεφών μπορεί να τα συμπιέσει.
Ο σημαντικότερος όμως τρόπος σχηματισμού αστεριών στο Γαλαξία μας είναι τα "σπειροειδή κύματα πυκνότητας". Αυτά είναι κύματα πίεσης τα οποία ξεκινούν από τον πυρήνα του Γαλαξία και ξετυλίγονται προς τα έξω σπειροειδώς στον δίσκο του γαλαξία. Καθώς αυτά τα κύματα περιφέρονται δια μέσου της μεσοαστρικής ύλης με διαφορετική γωνιακή ταχύτητα από αυτή, συμπιέζουν όσα νέφη συναντούν και προκαλούν τη δημιουργία αστεριών.
Σ’ αυτού του είδους τα κύματα οφείλεται η μορφολογία των σπειροειδών γαλαξιών όπως είναι και ο δικός μας Γαλαξίας.